Rozdział 42

Samotnie w Zakazanym Lesie

Otworzyła oczy i napotkała wzrok czarnych tęczówek. Poczucie tego, że przez bliznę wyglądała gorzej zniknęło całkowicie, a kiedy na niego patrzyła już się nie smuciła. Miała pewność, że zawsze będzie ją kochać i zawsze równie mocno. Westchnęła i przytuliła się do niego. Jego skóra jak zawsze była chłodna, szyja pachniała ledwo dostrzegalnie wodą kolońską. To był zapach, który mogłaby rozpoznać wszędzie.

-Hermiono.- szepnął.

Nie otworzyła oczu, tylko uśmiechnęła się.

-Pufku.

Gwałtownie podniosła powieki i spojrzała na niego z wyrzutem. Ze śmiechem wplótł smukłe palce w jej poplątane, brązowe włosy. Skarciła go wzrokiem. Patrzyli na siebie chwilę bez słowa, potem on przybrał poważny wyraz twarzy, a w jego czarnych oczach, gdzieś, na dnie, dobrze ukrywana kryła się złość i gorycz.

-Zabiję go.- szepnął wściekle.

Podniosła gwałtownie głowę. Pogłaskała go uspokajająco po policzku, ale on nadal był spięty. Westchnęła ciężko i także stała się całkowicie poważna. Nie czuła do Remusa nic poza przyjaźnią. Ona nad sobą nie panował, nie wiedział, co się z nim działo i kogo zaatakował. Nie chciała by cierpiał przez swoją chorobę, o którą nigdy sam się nie prosił, wręcz przeciwnie, starał się robić wszystko, żeby tylko się jej pozbyć. Na to jednak nie było lekarstwa.

-Sev, nie możesz. Remus nie wiedział, co robi.- powiedziała stanowczo.

Nagle zorientowała się, że nie widziała go ani w Skrzydle Szpitalnym, ani na korytarzu... Zdała sobie sprawę z tego, że była tak zajęta sobą, iż nawet o niego nie spytała. A jeśli Severus coś mu zrobił i wilkołak wylądował w Świętym Mungu? Och, kolejna głupota, samolubność. Zajęła się swoimi problemami, a nawet nie zainteresowała się sprawcą tego wszystkiego, tymi jego dziwnymi przemianami, wyznaniami... Skupiła się i sięgnęła pamięcią do tamtego wieczoru, by przypomnieć sobie wszystko dokładnie.

-Rany...- wyplątała się z ramion męża i usiadła na łóżku.-Co z Remusem, gdzie on jest?- zadawała pytanie po pytaniu.-Zajęłam się swoimi problemami, a on...

Spojrzała na Severusa. Patrzył na nią z przyganą.

-No, co?

Wsparł się na łokciach.

-Nigdy nie zajmujesz się swoimi problemami.- mruknął, zmęczony jej dylematami.-Zawsze pomagasz innym. Raz mogłaś zapomnieć o jednym marnym wilkołaku.

Zerknęła na niego wyczekująco. Spojrzał na swoją rękę, która nagle go zaciekawiła. Nie, no to są jakieś żarty. Zmierzwiła jego długie, czarne włosy. Odpędził ją od siebie i spiorunował ją wzrokiem.

-Już dobrze.- uspokoił ją.-Wilkołak wędruje gdzieś po najdalszych zakątkach Zakazanego Lasu. Już go szukają. 

-Coś ty mu zrobił?- zapytała z przerażeniem.

-Uspokój się, kobieto.- warknął.-To tylko Sectumsempra, kilka Crucio i Levicorpus. Dla wilkołaka nic strasznego.

-Ale na pewno go bolało. 

Zmroził ją spojrzeniem, które każdego innego człowieka zabiłoby na miejscu. Ona była do tego przyzwyczajona. Zagryzła tylko dolną wargę, a jej oczy wyrażały taką niewinność i zmartwienie, że brakowało tylko niesfornego loka, opadającego jej na czoło. Jak na zamówienie, kilka kosmyków włosów opadło na jej zmarszczone czoło. 

Skinął na nią palcem. Zbliżyła się niepewnie, a on pochylił się nad nią i zaczął powoli całować. Jego długie włosy łaskotały ją i oddzielały ich czarną kurtyną od świata zewnętrznego. Przygryzła lekko jego dolną wargę. Oderwał się od niej.

-Co ty masz z tym zagryzaniem warg?- roześmiał się.

Nie odpowiedziała, tylko z uśmiechem przyciągnęła go do siebie i znowu złączyła ich usta. Z daleka usłyszeli przytłumione pukanie do drzwi. Severus westchnął i schował głowę pod poduszkę. Zachichotała.

-Chowasz głowę w piasek?- zaśmiała się.

Spojrzał na nią nieprzytomnie, spod poduszki.

-To się nazywa poduszka, idiotko.- mruknął i znowu schował głowę.

Hermiona przetarła oczy. Znowu rozległo się pukanie.

-Może byś poszła otworzyć...- usłyszała ciche, stłumione przez poduszkę słowa.

-Słucham?- założyła włosy za ucho.

-Idź otworzyć!- wrzasnął jej do ucha.

Zwęziła oczy w szparki i przeszyła go spojrzeniem.

-Jesteś okropny.- mruknęła.

Usiadł i musnął ustami jej policzek, tak delikatnie jakby przysiadł na nich piękny motyl. Pocałował jej ucho.

-Ale mnie kochasz.- zamruczał, jeszcze raz składając pocałunek na skórze jej policzka i jeszcze jeden na skroni.

Zadrżała, a on z drwiącym uśmieszkiem zakrył głowę kołdrą i odwrócił się do niej plecami. 

-Phi.- mruknęła i wstała z łóżka.

Zakręciło jej się w głowie, świat zawirował i poczuła się jakoś dziwnie, nieswojo. Severus przyglądał jej się przez chwilę. Położył jej rękę na ramieniu.

-Wszystko w porządku?- spytał z troską.

-Tak.- mruknęła cicho nieobecnym głosem.

Chciała ponownie wstać, przecież ktoś czekał pod tymi drzwiami. Pokręcił głową i nakazał jej gestem by została. On sam z niepokojącymi myślami w głowie wziął swój czarny szlafrok i owinął się nim, po czym poszedł otworzyć. Nie był w najlepszym humorze, dlatego nie ucieszył go widok osoby, stojącej za drzwiami.

Mary bardzo zazdrościła Hermionie. Nie tylko Severusa, zazdrościła jej córki, zazdrościła tych wszystkich chwil spędzonych z mężem, tych poranków, tych nocy... Większość kobiet nie uważała go za specjalnie przystojnego, ale za to wszystkie miały takie samo zdanie, co do jego charyzmy, pewnego chodu, gracji w ruchach, spojrzenia czarnych oczu. Wiele nie było takich facetów na świecie. Pewnie, przecież było mnóstwo przystojniejszych i młodszych od niego, ale on akurat miał to coś. To c o ś, co po prostu przyciągało.

Doskonale wiedziała, że nigdy nie porzuci dla niej Hermiony. Spojrzała z daleka na Zakazany Las. Zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa takiego spaceru do lasu, kiedy grasował po nim nieobliczalny wilkołak. Wyszła na błonia i wciągnęła kilka razy powietrze. Wszystko ciągnęło ją do lasu, sosnowy zapach i czyste niebo. Płatki śniegu zaczęły sypać niespodziewanie.

Nie zastanawiała się, po prostu ruszyła do przodu, a gdy znalazła się pod osłoną drzew poczuła się bezpieczna i spokojna. Wiatr rozwiał jej włosy, uderzył w twarz i otrzeźwił. Szła jednak dalej jak zahipnotyzowana, wciąż, krok za krokiem. Stąpała powoli po cienkiej warstwie śniegu, a zza drzew przyglądały jej się ciche i nieruchome centaury. Nie starały się jej zaatakować, wiedziały, dokąd zmierza i co ją czeka. Po prostu czekały.

A ona kierowana jakąś nieznaną siłą nadal zapuszczała się w głąb lasu. 

Remus patrzył na świat wilczymi oczami. Gdzieś do jego ludzkiej świadomości przebijała się informacja, iż przemiana nie skończyła się, a od dłuższego czasu panował dzień. Już do tego doszło... Coś porwało jego nos, szarpnęło nim całym i na swoich długich łapach pobiegł za tym niezwykłym zapachem. 

Zanim kłapnął szczęką i zamachnął się ze swoimi pazurami mignęły mu piękne, niebieskie oczy, pośród czarnych włosów.

Tonks weszła za Severusem do sypialni i usiadła na łóżku obok Hermiony. Zrobiła przerażoną minę i zakryła usta dłonią, a jej wściekle różowe włosy poszarzały i stały się dziwnie krótkie jakby chciały skulić się w sobie. Tonks przytuliła mocno Hermionę.

-O, matko.- powiedziała.-Przepraszam, Hermiono, przepraszam.

Hermiona starała się wyrwać z jej uścisku.

-Tonks, dusisz...- wydusiła.

-Do Merlina ciężkiego, Nimfadoro.- Snape skarcił ją.

Zgromiła go wzrokiem, ale nic nie powiedziała, była na to za smutna. Hermiona skinęła na Severusa. Zbliżył się do niej. 

-Przyniesiesz nam coś do picia, Sev?- spytała przymilnie.

-Nie jestem pokojówką.- mruknął, ale pocałował ją w czoło i wyszedł.

Hermiona spojrzała znowu na Tonks. Była za smutna, jej włosy stały się szare i nijakie, cera niezdrowo blada, oczy przepełnione goryczą. Małe usta miała mocno zaciśnięte. Hermiona położyła jej rękę na ramieniu i znowu ją przytuliła.

-Więc się nie gniewasz?- zapytała z nadzieją Nimfadora.

-Oczywiście, że nie. To nic takiego, wiele to nie zmienia, nawet jest lepiej.- uśmiechnęła się chytrze i spojrzała wymownie na miejsce, z którego zniknął Severus. 

Tonks zaśmiała się, ale był to raczej śmiech smutny i pełny jakiegoś dystansu. O ile śmiech może taki być. Hermiona zauważyła, że oczy metamorfomagiczki również stały się szare i matowe. Wypełniły się łzami. Tak strasznie zrobiło jej się żal przyjaciółki, choć nigdy nie na tyle bliskiej, by nazwać ją najlepszą, to przyjaciółki.

-Martwię się o niego.- szepnęła Tonks.

I wtedy po raz kolejny Hermiona doszła do wniosku, że mimo wszystkich wad i mrocznej przeszłości, Severus był najlepszym mężem na świecie. Bo nigdy jej nie zostawił, nigdy nie uciekł, zawsze, wszystko jej mówił, pomijał tylko niektóre rzeczy, ufał jej i bardzo mocno ją kochał.