Rozdział 34

Animagiczne zdolności nowych Huncwotów

Śnieg zaczął padać niespodziewanie i jak w zegarku, dokładnie w tym samym czasie jak rok wcześniej, dwa lata wcześniej i tak dalej. Hermiona często myślała, że to też musi być jakaś magia, a wyglądając przez okno zamku uśmiechała się.

Amortencja rozmyślała wciąż o Lupinie, nie mieli z nim lekcji, więc nie mogła przyglądać mu się częściej. Sprawa z niecałkowitą przemianą nie dawała jej spokoju, czytała książki z Działu Ksiąg Zakazanych, do których miała dostęp dzięki ojcu. Scorpius i Albus patrzyli na nią z pewną szczyptą zazdrości. Kiedy oni odrabiali prace domowe z eliksirów, ona siedziała sobie w blasku ognia w kominku i robiła to co chciała. W końcu, eliksiry miała we krwi, w domu, w genach. Interesowały ją tak jak Severusa, bez żadnego problemu pisała eseje, nie za długie, ani nie za krótkie, warzyła mikstury i szukała składników, jeśli było trzeba. Oni musieli pisać sami, często sprawdzała ich prace, ale jeżeli coś uznała za niestosowne, sami musieli to poprawić. Była strasznie zasadnicza. Scorpius prychał zwykle, a ona wystawiała mu język, a Albus kręcił bezradnie głową i wracał do pisania.

Teza Dumbeldore'a właściwie sprawdzała się na razie. Amortencja nie wiedziała, co się z nią działo, ale czuła, że coś się zmieniło. Wewnętrznie czuła się inaczej, a to już było coś. Warczała coraz częściej i stała się bardziej drażliwa. Nie wiedziała, że jej babka miała zdolności animagiczne. Zresztą, nikt nie wiedział. Nawet jej własny syn. Jednak geny Severusa, a co za tym idzie, geny Eileen Prince przeniosły się na nią. 

W życiu nie interesowała się animagami. Znała tylko jednego, Minerwę, którą często zastawało się na lekcjach, siedzącą na biurku, pod postacią kota z czarnymi kreskami wokół wielkich, kocich oczu. Lubiła w ten sposób mylić pierwszorocznych, którzy spóźniali się na zajęcia.  

Amortencja widziała też zmiany u chłopaków. Zachowywali się jakoś inaczej, ale nie potrafiła tego nazwać ani określić. W końcu zebrała ich w łazience Jęczącej Marty. Sama Marta nie pokazywała się na razie, widocznie musiała wybrać się do trytonów w jeziorze. 

-Wy też to zauważyliście?- pokazała im rękę.

Na wierzchu dłoni widniała ciemnozłota jedwabista sierść, do tego jeszcze cętkowana jak u czegoś podobnego do lamparta. Amortencja zamknęła oczy i zagryzła dolną wargę, skupiła całą uwagę na tej jednej dłoni, a lamparciopodobne futro zniknęło powoli. Otworzyła oczy, a oni patrzyli na nią z podziwem. Takie "objawy" pojawiały się u niej od jakiegoś czasu. Raz obudziła się w nocy i spostrzegła, że jednym okiem widzi zupełnie inaczej niż drugim. Kiedy po cichu skierowała się do łazienki i spojrzała w lusterko, zobaczyła, że jej jedno oko pozostało takie jak zawsze, zaspane i czarne. Drugie było trochę większe i całkowicie czarne, niemal groteskowo nie pasowało do jej bladej twarzy. Obwiedzione czarną kreską i okolone krótkimi czarnymi rzęsami, jak u większego kota.

-No, wiesz...- Albus też wystawił rękę, która pokryta była psią sierścią, czarną jak jego włosy, ale połyskująco na zielono, pod odpowiednim kątem, jak jego oczy.

Trochę trwało zanim wystarczająco skupił siłę woli i futro zniknęło. Scorpius patrzył na nich zdziwiony. 

-Nie potrafię przemienić się nawet częściowo, ale ja zauważyłem białe futro.- oznajmił zmieszany.

Pierwszy raz poczuł się gorszy. Zamierzał w szybkim tempie to zmienić. Amortencja poklepała go uspokajająco po ramieniu i uśmiechnęła się.

Severus nadal nie wypuszczał Hermiony z komnat. Warczał przekleństwa za każdym razem, gdy Remus o niej wspominał. Wilkołak speszony, mówił o niej coraz rzadziej. A na twarzy Snape'a widniał coraz częściej triumfalny uśmieszek. Minerwa i Albus karcili go spojrzeniem, ale nie chcieli zaszkodzić Hermionie. Severus opiekował się nią jak najlepiej mógł, troszczył i martwił, ale ona nie znosiła siedzieć w jednym miejscu dłużej niż dwie godziny. 

-Masz zamiar mnie tak trzymać wieczność?- spytała wściekła, gdy ucałował ją w policzek i usiadł w fotelu przy kominku.

-Tak.- oznajmił spokojnie.

Nie podniósł na nią wzroku. Zacisnęła drobne dłonie w pięści, a potem rozluźniła uścisk. Zamknęła oczy i krzywiąc się zaczęła rzucać przekleństwami. Właściwie, nie podniósł na nią wzroku, bo zwijał się ze śmiechu. Kiedy do niego podeszła przybrał swój zwykły wyraz twarzy i uniósł brew.

-Czy ja ci wyglądam na księżniczkę, którą trzeba zamykać w wieży przed niebezpieczeństwem?! Na miłość boską, ja jestem Gryfonką!- krzyknęła.

Złapał ją za rękę i pociągnął ją ku sobie. Spadła zdziwiona na jego kolana, a on przeszył ją spojrzeniem czarnych oczu. Wzięła głęboki oddech i poprzysięgła sobie, że co by nie zrobił to i tak pozostanie nieugięta w swojej decyzji.

Powoli, ale stanowczo zbliżył swoją twarz do jej twarzy, co moment zerkając jej w oczy. 

-Jestem odporna na twój urok.- powiedziała sztucznie mocnym głosem.

Był tak blisko, że wypowiadając słowa niemal muskała wargami jego usta. Uśmiechnął się zadziornie.

-Jak chcesz.- szepnął ze złośliwym uśmieszkiem.

Niemal zrzucił ją ze swoich kolan, a ona zwęziła oczy w szparki i położyła ręce na biodrach. Stała tak przed nim chwilę, ale on nie zwracał na nią uwagi, wertując kartki starej książki. Pomachała mu dłonią przed twarzą. Podniósł wzrok i zmarszczył brwi.

-Jeszcze tu stoisz?- zapytał.

-Severusie Tobiaszu Snape, zaraz mnie szlag jasny trafi!- wrzasnęła.

-No już dobrze, dobrze.- westchnął przeciągle.-Nie mogę cię trzymać w zamknięciu wiecznie, choć bardzo bym chciał.- uśmiechnął się tak, że jej kolana wydały jej się jak zrobione z waty.-Skoro tak ci spieszno do Remusa...

Wstał i chciał odłożyć książkę, ale ona rzuciła mu się na szyję.

-Och, Sev!- obsypała jego twarz pocałunkami.

Zmierzył ją krytycznym spojrzeniem.

-Obie wpatrujecie się w Lupina jak zaczarowane. Moja własna córka.- westchnął i spojrzał na nią.-I mój własny osobisty Pufek.

Dostał za to po głowie. 

Evanna osobiście oglądała wszystko z boku i widziała, że coś się działo z Remusem, Amortencją i resztą. Jak to miała w zwyczaju w ważnych sprawach, milczała. Kiedy przechadzała się po błoniach robiło jej się jednocześnie smutno i wesoło. Neville przechodził obok niej i nawet nie rzucał jej uśmiechu. Wtedy była smutna. Widziała przygnębionych uczniów i mogła im pomóc, wtedy ogarniała ją wesołość.

Lubiła przedmiot, którego uczyła. Zielarstwo uważała za bardzo zajmujące. Neville zresztą też, ale kiedy ona zaczynała z przejęciem o tym rozmawiać, on robił się milczący i nieśmiały.

Podziwiała go, znał się na zielarstwie jak mało kto, był odważny i dość przystojny. Podobał jej się. Jedyną wadą była jego niepewność, jeśli chodziło o uczucia.

Minerwa pewnego dnia podeszła do niej.

-Jesteś przygnębiona. To coś z Nevillem?- zapytała i położyła jej dłoń na ramieniu.

-Nie.- spróbowała się jak zwykle uśmiechnąć, ale wyszedł jej tylko grymas, a po policzku spłynęła łza.-To tylko chandry, naprawdę...- mruknęła ponuro.

Starsza czarownica przytuliła ją i poklepała po plecach. Coś będą musiały z Hermioną wykombinować...

Severus nie miał czasu odszyfrować słów zapisanych na kartce. Hermiona nie odstępowała go na krok, zrobiła się podejrzliwa po ostatnim zniknięciu.

_____________________________

Tak, wiem, wiem. Na pewno wkurzyło was brak wiadomości o Remusie :3