Rozdział 3

W pociągu

Severus otworzył oczy i przetarł je. Było jeszcze ciemno, ale mdłe światło wschodu słońca już dawało o sobie znać. Westchnął i zerknął na śpiącą obok Hermionę. Czasami zastanawiał się, jak na to wszystko zasłużył? Loki opadały jej na twarz, usta wygięte miała w lekkim uśmiechu. Odgarnął lekko kilka kosmyków z jej policzka i delikatnie pocałował ją w czoło.

Nigdy nie podejrzewał, że w jego życiu stanie się tyle dobrego. W życiu śmierciożercy, paskudnego sługi Czarnego Pana, mordercy... I sługi Dumbeldore'a, wiecznie rozdartego pomiędzy dwa światy. Jeden dobry, drugi zły. Jeśli odejdziesz od dobrego do końca życia będziesz miał wyrzuty sumienia, jeżeli odejdziesz od złego i tak zginiesz. 

Hermiona zmrużyła oczy i powoli uniosła powieki. 

-Severusie, co ty robisz?- spytała zaspanym głosem.

-Myślę.- odparł bez wahania.

-Ale wiesz, że noc stworzona jest po to, żeby się wyspać? Żeby odpocząć?- spróbowała unieść brew tak jak on zawsze, ale nie udało się jej. Zaśmiał się tylko krótko, a potem spoważniał.

-Noc to dzień bez słońca.- powiedział i pogłaskał ją po policzku.-Śpij.

-To, że uczniowie Hogwartu nazywają cię nietoperzem, nie znaczy, że musisz się tak zachowywać.- mruknęła sennie.-Dobranoc...

Wtuliła się w niego i błyskawicznie zasnęła. Pogłaskał ją po głowie. Na córkę też nie zasługiwał. On? I to na tak zdolną... Tak do niego podobną...

Oczy zamknęły mu się, a gdy się obudził Hermiona siedziała na skraju łóżka i patrzyła na niego z troską. Chwyciła go za rękę i przez chwilę wodziła po Mrocznym Znaku wypalonym na jego lewym przedramieniu. Od wielu lat nie paliło. 

-Która godzina?- podniósł się i przeciągnął.

-Zostało ci jeszcze jakieś dziesięć minut, żeby się ubrać...- zanuciła.

-Słucham?- warknął i pomknął do łazienki.

-Och, nie miałam serca cię budzić.- zwijała się ze śmiechu.

-Jesteś. Wredna.- wycedził.

-Uczę się od najlepszych, mistrzu.- dygnęła przed nim lekko i wyszła z pokoju.-Pięć minut!

Amortencja spokojnie odeszła od rodziców w poszukiwaniu wolnego przedziału w Ekspresie do Hogwartu. Było strasznie tłoczno, korytarzami biegały dzieciaki, szukające przyjaciół, przechodzili prefekci... Zaglądała po kolei do każdego z przedziałów, ale wszędzie było pełno. W jednym siedział tylko jeden Albus, więc weszła.

-Wolne?- spytała uprzejmie i nie czekając na pozwolenie usadowiła się na wolnym miejscu.

Albus przyglądał jej się długo. Odwróciła wzrok i udawała, że coś zaciekawiło ją za oknem. Nagle naszła ją myśl, że to niezgodne z zasadami ojca, więc przez kolejną chwilę nie odrywali od siebie wzroku. Później Albus Potter wyraźnie się rozluźnił.

-Jak myślisz, do którego z domów trafisz?- rzucił, uśmiechając się niepewnie.-Chciałbym być w Gryffindorze, a ty?

-W Slytherinie, to chyba już będzie tradycja rodzinna.

-Ach, tak... Twój ojciec.

Spojrzała na niego odrobinę surowo. Uniosła lekko obie brwi i zapytała spokojnie:

-Co z nim?

-Mówią, że jest strasznie surowy i niesprawiedliwy.- mruknął Albus.

-Jak się go wkurza, to taki jest.- uśmiechnęła się.-Też bym była zdenerwowana, gdybym miała uczyć pierwszoklasistów, którzy nie umieją uwarzyć najprostszego eliksiru leczniczego.

-A ty umiesz?- zaciekawił się Albus.

-Tata mnie nauczył. To wcale nie jest trudne, wiesz wystarczy...

Nie dokończyła, bo do przedziału weszła Rose i rozpromieniła się na ich widok. Usiadła, nikogo nie pytając o zdanie i szeroko uśmiechnęła się do Albusa. Długie blond włosy miała poskręcane w loki, a jej niebieskie oczy jarzyły się jak dwie żarówki. 

-Cześć, Albus, cześć Tencja.- pomachała im.

-Proszę, nie nazywaj mnie Tencja. 

-To mi przypomina ciocię Tonks.- Albus zaśmiał się cicho.-Ona też tak zawsze mówiła.

Amortencja głównie rozmawiała z Albusem, choć i z Rose chwilami dało się zamienić słowo. Patrząc na widoki za oknem, na coraz bardziej dziki teren uświadomiła sobie, że za niedługo będą w Hogwarcie. Pojawią się na uczcie w Wielkiej Sali, a Tiara Przydziału zaśpiewa swoją piosenkę i przydzieli ich do właściwych domów. Wzięła głęboki oddech, tak bardzo chciała być w Slytherinie. Tak bardzo chciała sprostać oczekiwaniom ojca... 

-Lepiej się przebierzmy w szkolne szaty. Są odjazdowe, nie?- zapytała z entuzjazmem Rose. 

Amortencja westchnęła.