Rozdział 10

Zdrada

Minęło trochę czasu, a śledztwo w sprawie zaklęcia panującego nad Draco ani trochę nie posunęło się do przodu. Wszyscy robili co mogli, Amortencja i Al nadal korzystali z mapy Huncwotów i peleryny-niewidki, nauczyciele patrolowali korytarze, Snape w weekendy wymykał się z zamku i szukał wskazówek. 

Sam Dracon nie wrócił do swojego poprzedniego stanu, nie leżał już bez ruchu, próbował uciekać, wyrywał się, dlatego był pod stałą obserwacją. W gabinecie Dumbeldore'a coraz częściej zbierały się narady nauczycieli. Jedna była szczególnie ważna, ponieważ to wtedy Hermiona zdecydowała się porozmawiać w końcu z Draco. 

Za oknami gabinetu było ciemno. W środku cicho brzęczały dziwne przedmioty, które wszędzie się walały. Ogień w kominku był rozpalony, a czerwony feniks dyrektora Fawkes spał spokojnie w swojej klatce. 

-To się robi niebezpieczne.- zaczął Dumbeldore.-Czasy się zmieniły, a my nadal mamy kłopoty.

-Dobrze.- powiedziała Hermiona.

Wszyscy spojrzeli na nią. Severus odwrócił się od okna i wyrwał z zamyślenia. 

-Muszę z nim porozmawiać. To rozwiąże sprawę.

-Ostatnim razem jak próbowałaś o mało co ci ręki nie złamał.- Snape prychnął.-Chcesz tam iść sama?

-Oczywiście, że nie pójdzie sama.- żachnęła się Minerwa i dotknęła lekko ramienia przyjaciółki.

-Właśnie, że muszę. Inaczej niczego mi nie powie.- poderwała się z miejsca.

-Hermiono, usiądź.- rzekł spokojnie Dumbeldore.-Będziesz sama z Poppy. Będzie w swoim gabinecie mieć na was oko. 

-Róbcie sobie, co chcecie.- Snape powoli wyszedł.

Od jakiegoś czasu chodził naburmuszony i zły jeszcze bardziej niż zwykle. Nawet do Hermiony zwracał się z chłodem, interesowała się wyłącznie Draco, a to mu się nie podobało.

Amrtencja szła korytarzem. Zauważyła Scorpiusa. Podbiegła do niego i dotknęła jego ramienia.

-Scorpius.- przystanęła.

Ale on poszedł dalej, nie zwracając na nią zbytniej uwagi. Aż się w niej zagotowało. Weszła do łazienki Jęczącej Marty i to był błąd. Marta zawsze była wścibska, Amortencja zdążyła już ją poznać. Nikogo nie było, więc z torby szkolnej wyjęła mapę Huncwotów i wypowiedziała sakramentalne:

-Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego. 

W tej chwili zjawa, duch pryszczatej dziewczyny w okularach wynurzył się z umywalki i zwinnie podleciał do Amortencji.

-A co ty tu robisz? To moja łazienka, wiesz?

Amortencja zignorowała ją i zaczęła pilnie studiować mapę. Zwykli uczniowie szli do zwykłych pokojów wspólnych, zwykli nauczyciele poruszali się po zamku. 

-Słyszysz mnie?- próbowała zwrócić na siebie uwagę Marta.

Amortencja nagle wybiegła z łazienki. Na mapie zobaczyła coś niepokojącego. Szybko skierowała się do lochów. Nie zastała swojego ojca w klasie, więc popędziła do jego gabinetu. Czuła, że to, że jej matka jest sama w Skrzydle Szpitalnym wróży coś niedobrego.

Snape spojrzał dziwnie na córkę.

-Co tu robisz? Coś się stało?

-Mama jest w Skrzydle Szpitalnym z Malfoyem.- wydyszała.

-Wiem.

-Tylko, że oni są tam sami.

Szybko wyciągnął różdżkę i pomknął schodami na górę. 

Hermiona z wymuszonym spokojem otworzyła drzwi, prowadzące do Skrzydła Szpitalnego. Dziwnym trafem Poppy przed chwilą wyszła, więc była całkowicie sama, bez eskorty, bez obrony. "I dobrze.", pomyślała i uśmiechnęła się do Draco, leżącego na łóżku.

-Hej, Draco. Chciałeś się ze mną widzieć, prawda?

Poderwał się z łóżka.

-Oczywiście, Hermiono.

Machnięciem różdżki wyczarowała sobie krzesło i usiadła na nim. Jak na razie było dobrze, Draco trzymał się z daleka, choć wyglądał tak jakby nie mógł tego wytrzymać. Coś było w nim dziwnego, jakaś siła, którą nie można było powstrzymać, stał się kimś zupełnie innym.

-Wiec, o co chodzi?

Usłyszeli kroki. Szybkie, gorączkowe kroki. Na twarzy Dracona pojawiło się zdeterminowanie.

-Kocham cię.- wyszeptał.

Błyskawicznie przyciągnął ją do siebie i rozpaczliwie zaczął całować. Próbowała się mu wyrwać, ale był za silny, poddała się, nieświadoma tego, że drzwi otworzyły się z hukiem. Snape opuścił bezwładnie różdżkę. Wszedł do pokoju z nadzieją, że zobaczy żonę całą i zdrową, teraz miał ochotę ją zabić i to gołymi rękami. 

Hermiona oderwała się od Draco i odskoczyła od niego. Odwróciła się i chciała wyjść jak najszybciej, ale stanęła twarzą w twarz z Severusem. Na jego twarzy malowało się takie obrzydzenie i drwina, że łzy same pociekły jej z czekoladowych oczu. 

-Severusie...- zaczęła płaczliwie.-Ja...

-Nie, nie przeszkadzajcie sobie.- warknął. Jeszcze nigdy nie słyszała, nie wyczuwała takiego chłodu w jego głosie, nawet gdy była jego uczennicą zwracał się do niej cieplej.-Pójdę sobie. Najlepiej będzie jak nigdy już nie wrócę.

-Idź, Snape. Chcemy zostać sami.- usłyszała za sobą głos Dracona.

Pokręciła bezradnie głową. 

-Crucio.- rzekł chłodno.

Malfoy zwijał się z bólu, nie mógł nic zrobić, ból go przeszywał, rozdzierał, takiego czegoś nie czuł już od dawna. Hermiona zrobiła krok w stronę Severusa, nie zwracając uwagi na Draco. Dotknęła niepewnie jego dłoni. Cofnął ją szybko i odsunął się.

-Nie dotykaj mnie. Już nigdy mnie nie dotykaj.

Wyszedł, a ona rozszlochała się na dobre. Biegła za nim, ale on szedł spokojnie z wysoko uniesioną głową i nawet na nią nie spojrzał, jakby była marnym pyłem, który nigdy nic dla niego nie znaczył. 

Zamknął się w swoim gabinecie i oparł plecami o drzwi. Po jego policzku spłynęła jedna łza, która równie szybko jak się pojawiła, tak i szybko zniknęła.