Prolog

Małe spokojne miasteczko wydawało się spać. Księżyc świecił jasno na niebie, okrągły i wielki, oblewający mdłą poświatą wszystko dookoła... Liście na drzewach poruszały się delikatnie pod wpływem wiatru, w oddali widać było zarysy budynków, niektórych starych, pamiętających okropne czasy, innych zupełnie nowych, wybudowanych na nowych wspomnieniach...

W jednym z domów siedział przy biurku zgarbiony czarodziej i pisał coś zawzięcie na pergaminie. Jak zwykle pracował w nocy. W świetle lampki na jego czole rysował się wyraźny kształt jakiejś blizny z przeszłości.

W kolejnym domu znudzona kobieta wpatrywała się w okno, jej męża znowu nie było, znowu została sama. Jej wielkie niebieskie, rozmarzone oczy zatrzymały się na podłodze salonu swojego domu. 

Znowu zaś na obrzeżach miasteczka spacerowała samotnie czarownica z burzą brązowych loków. Jak miała powiedzieć ukochanemu, coś, czego on jak najbardziej nie tolerował i nie chciał tego? Po jej delikatnym policzku spłynęła łza.

Wściekle rudy mężczyzna usadowił się na ławce i westchnął. On też miał problemy, on też potrzebował wsparcia. Jak wszyscy w dzisiejszym świecie. 

W pustej uliczce jakiś niezdarny dorosły potknął się i upadł. Jako dziecko także często tak robił. Gdzieś w dali usłyszał odgłosy wydawane przez ropuchę i mimowolnie szepnął: "Wracaj, Teodora..."

Pięć osób jednocześnie spojrzało w nocne niebo i równocześnie zauważyło małą gwiazdę, która mrugała jakby ich rozumiała.

Zerknął przez okno.

Mimowolnie ją zauważyła.

Zadarła głowę.

Popatrzył przed siebie i odrobinę wyżej.

Przewrócił się na plecy, zanim wstał i po prostu ją zobaczył.

I wszyscy pomyśleli o tym samym. "Pomocy".