Rozdział 12

Przyjaciele

Każdy w Hogwarcie miał swoje problemy. Jedni zdawali SUM-y, czyli Standardowe Umiejętności Magiczne, inni mieli pracy domowej na dobre kilka tygodni. Były treningi quiditcha, lekcje i chłód. Bo zima nadchodziła nieuchronnie, wieczory i ranki były coraz bardziej mroźne, a w lochach panował jeszcze większy chłód niż zwykle. 

A może to przez wiecznie rozeźlonego Mistrza Eliksirów było tak zimno? Może przez Hermionę, którą McGonagall ciągle zastępowała na lekcjach, przez co sama była przygaszona i zmęczona, a przecież te dwie były uznawane za najbardziej rozchichotane, plotkujące nauczycielki.

Hermiona sypiała na kanapie w gabinecie Minerwy. W końcu nauczycielka nie wytrzymała. Usiadła koło zapłakanej kobiety i poklepała ją po ramieniu.

-Prosiłaś, żebym się nie wtrącała.- zaczęła surowo.-Ale nie mogę na to patrzeć. Czy ten stary głupiec nie może zrozumieć, że ty nie zrobiłaś tego umyślnie?

Hermiona załkała cicho. Minerwa przytuliła ją do siebie.

-Rozmawialiśmy trochę z Albusem i on spróbuje z nim porozmawiać.

Hermiona podniosła głowę i uśmiechnęła się blado, potem nagle spochmurniała, a z jej oczu znowu poleciały łzy.

-Przecież on jest najbardziej upartym człowiekiem jakiego znam. Nawet Albus... nie... nie... Nie zdoła go.. go przekonać.- powiedziała słabym głosem.

-Zdoła, zobaczysz.

McGonagall machnęła różdżką. Po pokoju przebiegł się srebrzysty kot i otarł o nogi Hermiony. Minerwa uśmiechnęła się i wyszeptała wiadomość, którą posłała przez patronusa do dyrektora. 

-Ja już tego nie potrafię.

Starsza kobieta nic nie powiedziała. Milczała i tępo wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął srebrny kociak. 

-Tak mi go brakuje.- szepnęła.

Minerwa drgnęła na dźwięk jej głosu i znowu przytuliła młodszą czarownicę. 

Dumbeldore siedział w swoim gabinecie i zamyślony, milczał. Przez okno wleciał srebrny patrons Minerwy i wyszeptał:

-Musisz z nim porozmawiać, teraz albo nigdy.

Dyrektor skinął z powagą głową i wysłał swojego patronusa, feniksa po Snape'a. Ptak odleciał z wdziękiem, a starzec znowu pogrążył się w rozmyślaniach. Na biurku piętrzył się stos papierów, które miał sprawdzić, były z Ministerstwa, ale jakoś nie potrafił się do tego zabrać.

Do gabinetu wpadł zdenerwowany Severus i zmroził Albusa wzrokiem.

-Zachciało ci się pogawędki?- rzekł chłodnym głosem i nadal świdrował go czarnymi oczyma. 

-Severusie, usiądź.- Dumbeldore wskazał krzesło.

Snape westchnął ciężko i niechętnie opadł na fotel. Rozejrzał się niespokojnie i zatrzymał wzrok na ciemnym oknie. Był chłodny wieczór, a gwiazdy iskrzyły się na niebie, zapowiadając równie zimny poranek. Dumbeldore dostrzegł w dumnym profilu przyjaciela jakiś smutek i tęsknotę. Umiał dostrzegać takie rzeczy.

-Severusie, nie brak ci jej?- zapytał łagodnie.

Snape drgnął, ale opanował się. Spojrzał na dyrektora, jego twarz złagodniała, oczy nabrały smutnego wyrazu, brwi zmarszczyły się.

-Nawet nie wiesz jak.- szepnął.-Ale to nie ważne.- burknął i wrócił do poprzedniej pozy.

-Nie musisz udawać. Jesteśmy przyjaciółmi, wiem o tobie trochę.

-Wcale nie udaję!- warknął ostro.-Ja już taki jestem, rozumiesz?! Przyjaciel od siedmiu boleści. 

Milczeli przez chwilę.

-To ty zrozum, Severusie, że to nie była zdrada. Draco jest pod wpływem Imperiusa i dobrze o tym wiesz. Nie mogła mu się wyrwać. Nigdy by cię nie zdradziła.- powiedział w końcu Dumbeldore.

-Możesz nie ingerować w moje życie?! Mam tego wszystkiego dość, kiedyś służyłem ci, bo chciałem się pozbyć Voldemorta, teraz nadal mam wykonywać twoje rozkazy?!- poderwał się z miejsca i walnął pięścią w stół.

-Severusie, to moje biurko.- rzekł nadzwyczaj spokojnie staruszek.

Severus wymamrotał przekleństwo i skierował się do drzwi. 

-Obserwujesz Malfoya?- odwrócił się do dyrektora.

-Jak tylko się da. A ty, Severusie?

-Mam mapę Huncwotów. Najchętniej... najchętniej to bym go zabił, ale na razie mam tylko na niego oko.

Dyrektor skinął głową. Snape chwycił za klamkę.

-Nawet jeśli się wypierasz, wiem, że ją kochasz. A ona kocha ciebie.

Snape nic nie odpowiedział tylko wyszedł pospiesznie.

Zamek ucichł zupełnie, po korytarzach poruszał się tylko Filch, jego kotka, Pani Norris i kilka innych nauczycieli. W odległej chatce Hagrida zgasło światło, Kieł już dawno przestał szczekać. 

Snape skierował się do odległego gabinetu Minerwy McGonagall. Naprawdę musiał się z nią zobaczyć.

Wszedł cicho do środka i podszedł do kanapy. Hermiona spała, czoło miała zmarszczone i mamrotała coś przez sen. Pochylił się nad nią i dotknął lekko dłonią jej policzka.

To co mamrotała było powtarzanym wielokrotnie, jego imieniem.